Noah Korevaar Films & Series 24 sep 2019, 09:24

Leestijd: 9 minuten

Sylvester Stallone – interview: zijn dieet, Rambo en de toekomst

Sylvester Stallone, de kogelvrije acteur die op 73-jarige leeftijd nog altijd actiefilms schiet, bereid om het verhaal van Rambo op te rekken tot aan zijn pensioen. Deze week gaat Last Blood in première, alweer het vijfde deel in de serie die in de jaren ’80 begon met First Blood.

Sylverster Stallone interview

Stallone bezit nog steeds de biceps die hem beroemd maakten en voorziet nog altijd van een overdaad aan gevechten en geweld op het scherm. Metro reisde namens Manners af naar Los Angeles in de Verenigde Staten om met de beroemde acteur te spreken.

First Blood uit 1982 introduceerde John Rambo aan de wereld, een voormalig Special Forces-soldaat die getekend is door zijn ervaringen in Vietnam. Hij belandt in een eenmansoorlog tegen de autoriteiten in een klein dorpje in Noord-Californië. De film was een kaskraker die ruim 125 miljoen dollar binnenharkte en leidde tot opvolgers Rambo: First Blood Part II in 1985, Rambo III in 1988 en Rambo in 2008. In het nieuwe deel Last Blood neemt Sly’s karakter het op tegen de Mexicaanse cartels na de ontvoering van zijn nichtje. In een exclusief interview in Los Angeles kreeg Metro de kans om met Stallone te praten over zijn passie voor acteren, de redenen van het ophalen van dit karakter en waarom hij niet wil dat zijn dochters in zijn voetsporen treden in de filmindustrie.

Rambo vertelt, in de basis, het verhaal van veel Vietnamveteranen die terugkeerden met post-traumatische stres stoornissen. Veel soldaten uit recente oorlogen kregen met dezelfde problemen te maken. Denk je dat Rambo hen allemaal representeert?

Hij representeert overduidelijk Vietnamveteranen. Destijds werd die ziekte niet al te serieus genomen. Bedenk je eens hoe soldaten uit de Eerste Wereldoorlog thuiskwamen. Volgens mij staat Rambo voor alle jonge soldaten. Dat is iets waar ik in het verleden al uitvoerig over heb gesproken en waar we in mijn optiek ook vandaag de dag over moeten blijven praten.

Rambo heeft zelf geen gezin, maar via zijn nichtje zien we hem toch een boekje opendoen over zijn gevoelens. Hoe heb je dat concept in het script gekregen?

Om eerlijk te zijn is John niet eens capabel om voor een huisdier te zorgen. Hij kan zich op niets anders concentreren dan zichzelf. Dat is waarom dit verhaal zo’n diepgang heeft, het is de eerste keer dat we meer van zijn emoties te zien krijgen. Hij maakt zich zorgen over iemand anders en toont liefde. Ik heb altijd gedacht – en ik zou dolgraag een prequel maken – dat Rambo in zijn tienerjaren de meest fantastische kerel was die je maar kan bedenken; de aanvoerder van zijn team, de meest populaire gast op school, een topatleet, maar de oorlog heeft hem veranderd. We hebben dat eerder gezien, de perfecte man die bij thuiskomt na de oorlog niet meer voor zichzelf kan zorgen, laat staan voor iemand anders. Dat is klote.

Waarom besloot je nog een editie van Rambo te filmen?

Ik probeerde erin te verwerken wat andere mensen voor het karakter voelen. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar de relatie die het publiek met Rambo heeft is indrukwekkend. Nadat een man compleet is ontzield en er niets meer van hem overblijft, dan sta je oog in oog met iemand die zich volkomen laat leiden door primitieve impulsen en woede.

Desondanks begrijpen we dat hij eigenlijk wil dat iemand hem liefheeft. Ik denk dat een karakter dat zich jaren aan de strijd heeft onttrokken en daar nu naar terugkeert de nieuwsgierigheid van het publiek op veel manieren prikkelt. Het is heel wonderlijk maar de dynamiek tussen die oerinstincten en de drang naar liefde fascineert het publiek.

De film is bijzonder gewelddadig. Hoe gingen de gesprekken met de regisseur over wat wel en niet geschikt was om te laten zien?

Tijdens het schieten is het mogelijk dat situaties ontstaan waarin mensen gewond kunnen raken, meestal ben ik dat. Ik denk dat er in het Cedars Sinai ziekenhuis een keer een aparte afdeling voor mij wordt ingericht vanwege alle keren dat ik daar op de eerste hulp belandde, die noemen ze dan vast de Rambo-vleugel. Maar laten we het eens over geweld hebben. Er is Hollywoodgeweld, wat je in een Budweisser-reclame ziet, en je hebt écht geweld.

Als je dat bestudeert, zoals ik heb gedaan, en je ziet waar agenten dagelijks mee te maken hebben die hun eigen leven op het spel zetten wanneer iemand hen wil neerschieten, dan begrijp je wat ik bedoel. Het is verschrikkelijk. Wat je in deze film ziet is echt.

Dat betekent dat een schot van een 50-kaliber wapen niets achterlaat. We wilden de nasleep van oorlog tonen en de realiteit van deze soldaten, die komen het trauma nooit meer te boven nadat zij zich aan de strijd hebben overgegeven en leiden een leven vervloekt door dat vooruitzicht.

Het is vreselijk, maar over die realiteit wil ik niet liegen. Als je een Rambo-film gaat kijken kan je verwachten dat het ongemakkelijk wordt wanneer het om het tonen van moord gaat. Het kost negen kogels om iemand dood te krijgen, iemand die vecht voor zijn leven vermoorden is niet eenvoudig. Ik probeerde oorlog te tonen zoals het in werkelijkheid is.

Je bent ongelooflijk fit, hoe ziet jouw fysieke voorbereiding eruit?

Er zitten liters roomijs in mijn dieet, geloof het of niet. Ik probeer iedere dag hetzelfde te eten. Dat noem ik de jockey-mentaliteit, want als zij trainen gaan ze ook voor snelheid en energie, niet voor spieren. Ik probeer iedere dag hetzelfde binnen te krijgen om mijn lichaam op het meest energieke punt te houden. Ik kan het overigens niemand aanraden, want het mag er dan geweldig uitzien; leuk is het niet.

Hoe vind je de balans tussen angst en aanzien die Rambo oproept?

Hij ziet zichzelf niet als een held, hij is een man die reageert wanneer hij wordt aangevallen. Een reactieve moordmachine die niets nodig heeft en niets om zijn fysieke welzijn geeft. Alles wat hij doet is niet doodgaan, dat maakt hem ongelooflijk gevaarlijk.

Ondertussen is hij niet de aanstichter van het geweld en zoekt hij het gevecht niet op, hij blijft liever in een afgeschermd hoekje zitten. Ik denk dat het karakter nog steeds standhoudt door zijn complexiteit. Als hij alleen een lompe tank was had hij het publiek al lang verveeld.

Even terug naar de eerste Rambo uit de jaren ’80, had jij bij de première ooit verwacht dat hij decennialang iconisch zou worden?

Nee, totaal niet. Ik vond die film nadat we hem geschoten hadden zo slecht dat ik hem op wilde kopen. Dat is geen grap, niemand geloofde in een karakter dat zijn eigen land aanviel. Toen hij eenmaal klaar was kortten we hem in van drie uur tot een uur en vijfendertig minuten, ik denk namelijk dat Rambo-films kort moeten zijn.

Toen maakte ik een montage van twintig minuten die ik aan een kamer vol vreemden presenteerde. Een laatste poging om een uitgever te vinden die de film wilde kopen. Een enorme gok, want als acteur was ik volkomen blut. Bij hen merkte ik plotseling dat de film wél werkte en dat was het begin van

het verhaal. En vreselijke start, illustratief voor mijn levensverhaal. Alles wat geweldig begint, eindigt dramatisch en wat slecht start pakt goed uit.

Beschouw jij jezelf als een zelfverzekerde man?

Acteurs zijn onzekere mensen. De reden is eenvoudig, we willen constant verbetering laten zien. Tegelijkertijd weten we ook dat als je een overdaad aan vertrouwen toont, dan eindig je met de meeste frustratie.

Hoeveel van jouw eigen leven heb je in de film verwerkt? Heb je ooit de vrienden van jouw dochters belaagd zoals je met die van het nichtje doet?

Ja natuurlijk. Die intimideer ik constant, soms onbedoeld. Dan staar ik bijvoorbeeld intens en moet ik een kwade por van mijn dochter incasseren. Dan vragen ze mij waarom ik dat doe en weet ik niet wat ik moet zeggen. Ze denken dat ik gemeen ben, maar ik kan er weinig aan doen. Wat ik ook doe is de ‘handknijptest’.

Ik begroet hen en schud hen de hand, waarbij ik daar hard in knijp. Ik zie dan hun gezicht van kleur verschieten, terwijl zij de alfa-man willen zijn en proberen vast te houden. Daar heb ik altijd veel plezier in. Wanneer je dochters hebt, leef je in constante angst voor hen. Dat is een constante factor en ik zie mijn gemoedstoestand als een soort tijdelijke waanzin, zolang ze opgroeien.

Je ervaart nu hoe het is om je dochters te zien uitvliegen om te gaan studeren, net als Rambo en zijn nichtje.

Rambo heeft nooit zijn eigen nestje gehad, dus de gevoelens bij het vertrek van zijn nichtje zijn hem volkomen vreemd. Hij wil niet dat zij de echte wereld in trekt, het zint hem beter als zij gewoon bij hem op de ranch blijft. Geen enkele ouder wil dat de kinderen vertrekken omdat ze niet weten wat hen kan overkomen. De wereld kent vele gevaren. Dat zie ik ook bij mijn eigen dochters, die laat ik niet vertrekken zonder zaklamp, touw en een horde beveiligers. Het is vreselijk.

Hoe kan zo’n actieheld omringd door vrouwen in een huis leven?

Dat is niet gemakkelijk. Ik bedacht mij dat ik een groot probleem zou hebben als zij gespierder waren. Ik verlies alle discussies, heb nooit gelijk, al het meubilair dat ik uitkies is verschrikkelijk. Het is heel eigenaardig en hilarisch. Omgeven worden door vijf vrouwen zonder door te hebben dat je aan het kortste eind trekt, iedere keer als je iets uitspookt of je mond opentrekt, het is niet te doen. Ik heb inmiddels door dat ik een loser ben in hun aanwezigheid.

Dit is een film die jou aan het hart gaat. Heb je er ooit aan gedacht om een van je dochters in te zetten?

Zij willen altijd al in mijn films spelen, maar ik heb hen gezegd dat het nu niet ging omdat ze te veel op mij lijken. Het zou ook niet eerlijk zijn voor hun karakter. Ik heb hen duidelijk gemaakt dat als ze actrice willen worden, dan moeten zij daar klaar voor zijn. Het is een ongelooflijk moeilijke beslissing om te maken, je kan dit carrièrepad niet half inslaan.

Het is een voltijdsbaan waarin je alles van jezelf moet geven. Je hart zal vaak breken want het is een hele specifieke industrie. Als een advocaat een keer een slechte dag heeft bij een rechter doet dat minder dan wanneer iemand je in je gezicht zegt dat je een mislukkeling bent. In dit beroep ben je zelf de handelswaar.

Ze gaan je vertellen dat je niet goed bent, dat je het niet waard bent, en iedere keer dat ze dat zeggen doet het pijn. Het is mij heel vaak verteld en dat doet nog steeds pijn. Je ziel wordt aan stukken gereten, dan weer aan elkaar gelijmd om opnieuw verscheurd te worden. Steeds weer opnieuw.

Zelfs als je een beetje scoort zijn er geen garanties. Iedere acteur moet bereid zijn om seizoenen in de hel door te brengen. In dit geval zei ik mijn dochters te gaan paardrijden en plezier te maken. Ze blijven maar zeggen dat ze actrice willen worden, maar dat raad ik hen niet aan totdat ze hun passie om te acteren echt niet meer in bedwang kunnen houden.